Sunday, July 6, 2014

सांसदकाे पाँच करोड र दुई घटनाको सम्झना


सांसद्हरूले निर्वाचन क्षेत्रमा पाँच करोड विनियोजन नगरिए बजेटै पास नगर्ने धम्की दिएका छन् । धम्कीमात्र हैन बहुमत सांसदको हस्ताक्षरै बुझाएकाछन् रे । सरकार नैतिक संकटमा पर््याे । विकासमा जालझेल भएको र बहुमतले गलत दबाब दिएको दुईवटा घटना सम्झना भयो ।
१ म तनहुँ जिल्ला पंचायतकाे उपसभापति थिएँ । कांग्रेसका स्थानीय नेताले हामीलाई चुनाव लडाएका थिए। िजल्ला पंचायतमा ११ र वर्गीय संगठनका ६ सदस्य गरेर १७ जना अनि राष्ट्रिय पंचायतका सदस्य २ गरी १९ सदस्यीय थियो जिल्ला पंचायत । कांग्रेस पक्षका सभापतिसमेत ९ जना थियाैं। श्रीभद्रजी र बुद्धिकुमार जीले बेलाबखत साथ दिन्थे। सभापतिले मत बराबर भएमात्र निर्णायक मत दिन पाउने। पंचहरू ४ क्षेत्र र किसान भूतपूर्व सैनिक र महिला संगठन  गरी ७ जना र नरबहादुर गुरुङ गरी ८ जना । सधैँ तनाव हुन्थ्यो। बीपीलाई श्रद्धांजली र गिरिजाबाबुले विकल्प खोज भने राजाले भनेपछिको विवादमा निकै चर्केको अहिले पनि सम्झना हुन्छ। त्यस्तो सन्तुलन मिलाउन कठिन अवस्थामा सभापति विष्णुवीर आलेकी आमा बितिन् । उनी किरिया बस्नुपर्ने भयो । विष्णुवीरजीका दाजु पदमबहादुर आले सत्याग्रहका क्रममा गोरखा जेलमा थिए। उनलाई छुटाएर िकरिया गराउन ल्याउनुपर्ने थियो। त्यसका लागि काठमाडौं आउनुपर्ने। जिल्ला पंचायतको पूर्व िनर्धारित बैठक थियाे त्यही बीचमा। मैले अध्यक्षता गर्नुपर्ने। बैठकमा हाम्रो पक्ष अल्पमतमा पर्ने भयो। कतै कुनै अप्ठेरो पार्छन् कि भनेर थरहरी थिएँ।
नभन्दै नरबहादुर गुरुङको उक्साहटमा हाम्रै पक्षका समेत साथीले सही गरेर ११ जना पुर्््याएर दमौली बजारको घडेरी जिल्ला पंचायतका सदस्यले सस्तो मूल्यमा लिनपाउनु पर्ने प्रस्ताव पेस गरे। हामीले चुनावकै बेला पंचहरूले दमौलीको घडेरी बाँडेर लिएको विषय उठाएका थियौँ। अख्तियारमा मुद्दा चलेको थियो। तत्कालीन प्रजिअ निलम्बनमा परेका थिए। यस्तो अवस्थामा त्यो प्रस्तावमा छलफल गराउँदा मुद्दामा पनि प्रभाव पर्नसक्थ्यो। तर घडेरी सस्तोमा पाए तत्कालै दसौं हजार फाइदा हुन्थ्यो। धन देख्दा महादेवका तीन नेत्र बलेका थिए। 
बैठक सुरु भयो। पूर्व निर्धारित कार्यसूचीमा छलफल गरियो। बैठक सकिने बेला भयो। साथीहरूले घडेरीको प्रस्ताव छलफलमा ल्याउन भन्न थाले। छलफल गराए प्रस्ताव पास हुन्थ्यो। घडेरी लिने प्रस्ताव पास गर्नु आत्मघाती हुन्थ्यो। पंचहरू सायद मेरो तेजोबध गर्न चाहन्थे। मसँग अलि हच्कन्थे पनि। मैले प्रस्ताव दर्ता गरेको २४ घन्टा नपुगेकाले अर्को बैठकमा मात्र छलफल गर्न सकिने नियमको अड्को थापेर बैठक स्थगित गरेँ। एकछिन खलबल गरे। अनि बाटाे लागियो। अर्को बैठकमा छलफल भएन। प्रस्ताव तुहियो। 
नेताले सुझबुझ पुर््याउन सके सांसदहरू पनि तह लाग्नेछन् । सर्प पनि मर्ने र लठ्ठी पनि नभाँचिने उपाय िनस्कन सक्छ ।

अर्को घटना चाहिँ गिरिजाबाबुसँग सम्बन्धित छ । २०५६ को चुनावपछि किसुनजी प्रधानमन्त्री थिए। गिरिजाबाबु माओवादी प्रभावक्षेत्रको भ्रमणमा जाने भए। मलाई पनि साथै जान बोलाइयो। म कान्तिपुरमा काम गर्थेँ। मलाई पत्रिकाका तर्फबाट बोलाएको नभएकाले मैले पठाएको समाचार भने छापिएन। नेपालगन्ज मुकाम गरेर भेरी कर्णाली र राप्ती अंचलको भ्रमण गरुन्जेल म पनि साथैमा थिएँ। अरू पत्रकार साथी पनि थिए। मेरो ध्यान विस्थापित भएर सदरमुकाम बसेकाहरूमा गएको थियो। भोलिपल्ट नेपालगन्ज विमानस्थलमा हेलिकप्टर उडानका लागि माैसममा सुधार हुने बेला पर्खँदा मैले विस्थापितहरूको अवस्था दयनीय भएको बताएँ। गिरिजाबाबु गम्भीर हुनुभयो। कर्णेल नारायण िसंह पुनले सरकारले भत्ता दिने सुझाव दिए। मैले उनीहरूलाई काम दिन सकिने उपाय सुझाएँ। गिरिजाबाबुले मलाई िवस्तारमा लेखेर दिन भने।
मैले जिल्लामा िवकासका लागि गएका पैसाकाे बास्केट फन्ड बनाउने र सदरमुकाम वा कतै सुरक्षा पनि हुने र काम पनि हुने योजनामा लगाउने। विस्थापितहहरूलाई काममा लगाउने र पारिश्रमिक दिने योजना विस्तारमा लेखेर दिएँ। गिरिजाबाबुले कार्यान्वयनको व्यवस्था मिलाउन योजना आयोगलाई पठाए। अन्ततः त्यो योजना सेनाले कार्यान्वनयन गर्नेगरी टुंगो लाग्यो। 
विस्थापितहरू दूधमा लागेका िझँगा बनाइए। मेरो दुःख पनि खेर गयो।
सांसदहरूको पाँच करोडको पनि थुप्रै कथा सुनिएला !

No comments:

Post a Comment