Tuesday, November 25, 2014

व्यर्थको सास्ती


सार्कका विशिष्ट अतिथिको सुरक्षा र सुविधालाई प्राथमिकता दिँदा सामान्य जनतालाई सास्ती नदिए पनि हुन्थ्यो होला । अतिथिहरू नअाउँदै अभ्यासका नाममा दिइएको सास्तीले भने सुरक्षा खधिकारीहरू जनताको सुविधाप्रति पटक्कै संवेदनशील नभएको देखियो । मंसिर ८ गते सामाखुसीबाट सुन्धारा जाँदाको फजितीले नेपालमा यथार्थमा पुलिस राज चलेको भान हुन्थ्यो । सामाखुसीबाट चल्ने २३ नम्बर रुटको माइक्रो बस चड्न यसै पनि कठिन हुन्छ। झन् जोर/बिजोर गरेपछि त कुस्ती खेल्न नसके माइक्रो आराेहण सम्भवै थिएन। त्यसैले चक्रपथ हुँदै नारायणगोपाल पुगेर अर्को गाडीबाट सुन्धारा जाने विचारमा गरेँ। चक्रपथमा खासै अप्ठेराे भएन। नारायणगाेपाल चोकमा टेम्पो पाइयो। टेम्पो शीतलनिवास नजिकै पुगेपछि बालुवाटारतिर पठाइदिए । बाँसबारीतिरबाट आएका लाजिम्पाट लैनचौर जाने यात्रुहरू खलबल गर्दै थिए टेम्पो राेक्न दिइएन। अनि बालुवाटार गैरीधाराहुँदै टेम्पो पूर्व ढोकाबाट दरबारमार्गतिर लाग्यो। नारायणहिटी अगाडि पनि टेम्पो रोक्न दिइएन । त्यसपछि टेम्पो सुन्धारा बिसौनीमा मात्र रोकियो। लाजिम्पाट ओर्लनुपर्ने बूढा मान्छे टेम्पाे चालिकासँग साेद्धै थिए - नानी लाजिम्पाटकै बाटो फर्कने हो ? टेम्पो चालिकाले के भन्ने ? जान दिए न जाने हो र जान दिने र नदिने पहिले थाहा भएन हो!
यस्तै फजिती उपत्यकाका मुख्य सडकमा सबैतिर भोग्नुपरेकाे हुनसक्छ । हजारौं जनाको कैयौं घन्टा व्यर्थमा खेर गयो होला । सरकारी कर्मचारीलाई सजिलो हुन्छ भने जनतालाई जति सास्ती दिए पनि हुन्छ भन्ने सोच सामन्ती मानसिकता हो । जनतालाई मामुली ठान्नेहरू लोकतन्त्रवादी हुनसक्तैनन् । 
सार्क त निहुँमात्र हो। यतैका शासकहरू आउँदाजाँदा सवारी हुन्छ र जनतालाई सास्ती दिइन्छ । 
नेपालमा शासकहरूको संस्कार बदल्नु सायद सबैभन्दा बढी जरुरी छ ।

No comments:

Post a Comment