किसुनजीको ठट्टा

 विसं २०५६ सालको संसदीय चुनावका क्रममा पाेखराबाट फर्कने क्रममा किसुनजी तनहुँकाे अाँबु खैरेनी रोकिनु भएको थियो । एकै छिनको सूचनामा पनि नेपाली कांग्रेसका केही कार्यकर्ता जम्मा भएका थिए प्रेमकुमार श्रेष्ठको घरमा । म पनि चुनावमा घरै गएको थिएँ । थाहा पाएपछि त्यहीँ अाएँ । त्यति बेलासम्म चुनावका बेला मेरो पनि पुछनी जो हुँदै थियो ।  किसुनजीले कुरा सुरु गर्दै भन्नुभयो - म यी डाँकाहरूलाई भोट माग्न अाएको । बाबुहरूलाई पनि यिनीहरू मन त पर्दैनन् हाेला तर यिनैले नजिते म प्रधानमन्त्री हुन पाउन्न । त्यसैले जिताउन सबैले सहयोग गर्नुस् । 

किसुनजी अाएको थाहा पाएर अरू पार्टीका पनि केही कार्यकर्ता त्यहाँ अाएका थिए । उनीहरू पनि जिल्ल परे ।

अाँबु खैरेनी बजार तनहुँभन्दा पनि गोरखाको चुनावका लागि निर्णायक हुनेगर्थ्यो । चिरंजीवी वाग्लेसँग बजारका धेरै जना चिडिएका थिए । गोविन्दराज जोशीलाई नरुचाउने पनि धेरै नै थिए । तर किसुनजीको एउटै टिप्पणीले त्यहाँका सबैको िरस मरेजस्तो भएको थियो र

िकसुनजी कहिले कहीँ चसक्क बिझाउने कटुसत्य पनि सजिलै व्यक्त गर्नुहुन्थ्यो । कांग्रेसका स्थानीय कार्यकर्ताले किसुनजीलाई केही भन्नै परेन । उनीहरूको रिस यसै साम्य भयो । सबै चुनावमा लागे । गोरखाको तीनै क्षेत्र र तनहुँको २ क्षेत्रमा कांग्रेसले जित्यो ।

अहिले पनि धेरै क्षेत्रमा बागी उमेदवार उठेका छन् । रिस फेर्न तिनलाई भोट हाल्न तम्सनेहरू पनि होलान् । केही उपबुज्रुकहरू पार्टी हैन मुख हेरेर भोट हाल्ने हल्ला मच्चाउँदै छन् । झट्ट सुन्दा कुरा सहीजस्तो पनि लाग्छ । तर यस्तै रिस र झोंकका भरमा भोट हाल्दा अवसर त गुमी हाल्छ । अगिल्लो पटक भोट हाल्दा भएको गल्तीको सजाय मुलुकले पाइरहेको छ । मुलुकको माया भए लाेकतान्त्रिक संविधान बनोस् भन्ने चाहना भए अहिले पार्टीका नेतासँग इबि साध्न हैन अाअाफ्नो दललाई जिताउन सबै नेता र कार्यकर्ता लाग्नुपर्ने हो ।