पिपली लाइभमा मानवीय संवेदना

पिपली (लाइभ) हेरेँ । फिल्ममा राजनीति, संचार माध्यम र परिवारले व्यक्तिलाई कति विवश बनाउन सक्छ भन्ने यथार्थको राम्रो चित्रण गरिएको रहेछ । गरिबीलाई विषयवस्तु बनाइएको भए पनि मानवीय संवेदनालाई बजार र राजनीतिले कसरी उपेक्षा गर्छ र पारिवारिक सम्बन्ध निरस हुन्छ भन्ने फिल्ममा देखाइएको छ । संचारकर्मी र राजनीतिकर्मीबीचको धुर्त्याइँपूर्ण सम्बन्ध र साँठगाँठले सामान्य मान्छे कसरी चेपिन्छ भन्ने उपकथाले फिल्मलाई आजको कथा बनाएको छ । पिपली लाईभको कथावस्तु भने समग्रमा प्रेमचन्दको कालजयी कथा कफनको झल्को आउँछ । कात्रो किन्न जमिन्दारसँग मागेको पैसाले बाबुछोराले रक्सी खाएको घटना छ कफनमा। पिपलीमा पनि बुधिया र नथ्था त्यसरी नै रक्सी खाएर फर्कन्छन् । साना किसानलाई हैन ठूला जमिन्दारलाई फाइदा हुने सरकारको अनुदान नीति, केन्द्र र राज्य सरकारका धूर्त राजनीतिकर्मीको साँठगाँठ, राजनीतिमा अपराधीको प्रभाव, ठूला पत्रकारले स्थानीय पत्रकारलाई गर्ने शोषण, पुँजीवादले सामान्य जनतामा पारेको प्रभाव, गरिबीले पति पत्नीको सम्बन्धमा ल्याएको कटुता, आमाको जिजीविषा र विजीगिषा, दाजुको धूर्तता, छोराको बाबु मरे थानेदार हुन पाउने सपनाजस्ता विषय चित्रणले क्रूर सामाजिक यथार्थ पर्दामा उत्रिएको छ ।

बैंकको ऋण तिर्न नसकेका किसानको आत्महत्याका सामयिक र स्थानीय घटनालाई कथावस्तु बनाइएको भए पनि मानवीय संवेदनालाई उप्काउन खोजिएकाले पिपली लाइभ देशकाल निरपेक्ष बन्न सकेको छ । फिल्मलाई सस्तो र छोटो बनाउन गरिएका प्राविधिक प्रयोगले सामान्य दर्शकल भने अलमलिन सक्छ । फर्मुला पिल्मकब् बानी परेका दर्शकलाई यसले आकर्षित नगर्न सक्छ । तर, संवेदनशील संचारकर्मी, राजनीतिकर्मी र नेपाली चलचित्रकर्मीहरूले पनि यो फिल्म हेरेर केही सिक्नु उचित हुनेछ ।

दत्तात्रयले जस्तै आमिरलाई गुरू बनाउने कि ?